Column: "Hardlopen is geen zak aan"

5 km in 20 minuten en 4 seconden. 10 km in 42 minuten en 47 seconden. In 2016 rende ik 14 tot 15 kilometer per uur, alsof het niets was. Van Sellingen tot Grootegast, meerdere zaterdagen per jaar ramde ik voluit tijdens een hardloopwedstrijd.

Ik won in dat jaar kleine geldbedragen, een jaarabonnement op een vrouwenblad en zelfs een overnachting in een hotel met een 5-gangen diner voor twee personen. Het winnen voelde heerlijk. De progressie zien, was ook gaaf. Maar het rennen, getver, dat vond ik niks aan. Op mijn enige vrije dag in de week, deed ik iets wat ik niet leuk vond. Ik rende alleen maar voor de eer en de schouderklopjes.

Na 2,5 jaar ben ik gestopt met de wedstrijdjes. Ik wilde doorgaan voor de overwinningen, maar een ander deel in mij wilde leuke dingen doen op mijn vrije dag. Het was even schakelen en het voelde ook wel even raar, maar al snel waren de wedstrijden verleden tijd.

Ik vind rennen leuk, zodra er oefeningen of obstakels tussendoor komen. Bootcamp vind ik fantastisch: stukje rennen, push ups op een bankje, stukje sprinten en dan wat squats. Tijdens mud runs en survivalruns vind ik rennen ook helemaal prima. Maar puur en alleen een stuk rennen vind ik geen drol aan.

Ik ben erin getrapt! Golazo kondigde de halve marathon van Groningen op 25 mei aan en zonder te twijfelen heb ik mij ingeschreven. Ik heb mijn zelfgemaakt schema erbij gepakt, waar ik in mijn hardloopjaren twee halve marathons op heb gerend. Meerdere mensen hebben het schema gebruikt en er is zelfs een PR met 7 minuten verschil verpulverd.

Uit enthousiasme heb ik het schema weggegeven op de sociale media om zo veel mogelijk mensen een goede leidraad te geven of zelfs een PR te laten behalen. We hebben met een klein groepje een Whatsappgroep om elkaar te stimuleren en op de hoogte te houden.

Het zijn twee trainingen in de week. Dat is te overzien en lekker efficiënt. Na drie trainingen dacht ik, waarom doe ik dit? Ik houd niet van hardlopen, ik word hier niet gelukkig van en daarnaast is mijn persoonlijk record van 1 uur 38 minuten en 59 seconden (12.8 km per uur) niet realistisch en niet haalbaar. Ik ren elke dag tijdens bootcamps en personal trainingen, maar op hele andere tempo’s en korte afstanden.

Vorige week wilde ik stoppen. 130 mensen hebben het schema online aangevraagd. Die mensen kan ik stimuleren om de halve marathon te rennen. Ik hoef het zelf niet te doen. Ik word er echt niet blij van. Maar aan de andere kant is er een stemmetje dat zegt: opgeven staat niet in mijn woordenboek en ik ben daarnaast ook wel nieuwsgierig welke eindtijd er zoveel jaren later mogelijk is.

Iets half doen staat al helemaal niet in mijn woordenboek. Ik kan nu zonder te trainen een halve marathon rennen, dat is geen probleem. Ik kan de trainingen overslaan en op 25 mei meedoen aan de halve marathon. Maar dat heeft geen enkele zin, want als ik hem loop wil ik wel het best mogelijke resultaat en dat doe je door te trainen. Half trainen, door alleen maar rustige duurloopjes te doen, heeft ook geen zin, want daar word ik niet sneller van. Het is twee keer in de week volle bak knallen om achteraf te kunnen zeggen dat het ’t allemaal waard was.

Ik twijfel en zolang ik twijfel, train ik door. Na drie weken zie ik progressie. Tijdens de eerste trainingen ging ik helemaal kapot en hoestte ik de longen uit mijn lijf. De laatste training voelde oké, vooral in vergelijking met de eerste qua gevoel en snelheid.

Eerste training: 8 km in 38.55 min, dat is 4.52 min per km en 12.3 km per uur en vandaag: 8 km in 37.15 min, dat is 4.39 min per km en 12.9 km per uur.

Nog 19 trainingen en dan is de halve marathon van Groningen. Wat zou jij doen? Niet meedoen, omdat rennen geen zak aan is? Of stel je niet zo aan en ga ervoor.

Esther de Boer.

Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief

Ontvang de nieuwsbrief met laatste nieuws om 7.00 uur in je mailbox.

Abonneren

Schrijf je in voor de dagelijkse nieuwsbrief

's Morgens om 6.00 uur in je mailbox.

Abonneren