Vorige week ging ik met een vriendin naar een theatercollege. Wij kennen elkaar uit de provocatieve wereld, dus wij vinden het leuk om samen lekker gek te doen.
Bij het theatercollege waren vrije zitplaatsen. Helemaal aan de zijkant waren nog net twee plekjes vrij. En zo namen wij plaats op de voorste rij. Het was een toffe voorstelling. Het college ging voornamelijk over de communicatie tussen mensen in een liefdesrelatie. Grappige voorbeelden werden afgewisseld met weetjes uit wetenschappelijke onderzoeken. De voorstelling ging gepaard met veilige interactie: Je hand opsteken bij vragen die aan de hele groep gesteld werd en een quiz waarbij je mocht gaan staan en als je het fout had weer mocht gaan zitten. Het ging ook over ‘zoenen’: Wees zacht, open, eerlijk en nieuwsgierig. Na drie kwartier was er een pauze.
Wij bedachten in de pauze om tijdens het tweede deel op een andere plek te gaan zitten. De voorstelling bestond geheel uit vrije zitplaatsen. We namen plaats en mijn nieuwe buurman zei direct: “Dit had ik echt niet leuk gevonden, als iemand op mijn plek was gaan zitten.” Al snel kwamen de vorige bewoners van de stoelen aangelopen. Ze waren verbaasd, ik zag irritatie en zelfs boosheid. “Hoezo zitten jullie hier? Waarom gaan jullie niet op je eigen stoel zitten?” Wij gaven rustig antwoord: “Er zijn vrije zitplaatsen, daarom zijn wij ergens anders gaan zitten”. “Iedereen is op zijn of haar eigen stoel gaan zitten, waarom jullie niet? Waarom gaan jullie niet naar je eigen plek?” Ik herkende niets terug van datgene wat we voor de pauze geleerd hadden: de zachtheid en nieuwsgierigheid was ver te zoeken. “Jullie zijn echt bijzonder.” We keken elkaar aan en knikten instemmend en enthousiast. “Dat zijn wij zeker.” Om ruzie en gezeik te voorkomen droop ik toch maar snel af naar mijn ‘eigen’ zitplaats. Mijn vriendin kwam iets later. Onze vorige en ook huidige buren vonden onze actie wel geestig.
Wij mensen houden van structuur, we houden niet van veranderingen en we eigenen onszelf heel snel iets toe. Hun reactie was heel logisch en begrijpelijk. Toch had ik het leuker gevonden als ze direct out of the box waren gaan denken en hadden geroepen: “Stoelendans!” “Iedereen schuift zestien plaatsen naar links!”
Na de leuke theatercollege liepen we naar de volière. Op een bordje had ik al zien staan dat Rob Dekay een optreden in een andere zaal gaf. Hij stond in de foyer. Een rij fans stond te wachten om een praatje met hem te maken en met hem op de foto te gaan. Ik zei enthousiast dat ik ook in de rij ging staan. Ik ga namelijk over drie weken naar een optreden van hem in Groningen. Ik wilde zeggen dat ik zijn optreden erg goed vond, want ja, wat doe je anders in zo’n rij. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en vroeg hem toen wij aan de beurt waren: “Wat is je lievelingsgroente?” Er volgde een gezellig zacht, open, eerlijk en nieuwsgierig gesprek.
Esther de Boer
