Mijn zusje zei vorige week iets in de whatsappgroep van ons gezin, waarna ik met een grapje erop reageerde. Ze stuurde mij een privéberichtje dat het in de familie zit dat we snel relativeren, een grapje maken of analyseren in plaats van het verdriet of de teleurstelling er even te laten zijn.
Waarop ik zei dat ik het een prima coping mechanisme vind, dit maakt het leven toch lekker luchtig en anders worden we wel heel serieus. God strafte onmiddellijk, want een paar dagen later kreeg ik het deksel op de neus.
Ik mocht weer genieten bij de tweedaagse: provocatief leiderschap. Ditmaal reisde ik af naar het zuiden van het land. Normaal gesproken heb ik de tweedaagse in het noorden, maar ik kan er over een paar weken niet bij zijn vanwege het organiseren van de KardingeRun. Dus ik mocht naar een groep mensen die ik niet ken op een andere locatie. Er hing dezelfde fijne open sfeer als in de groepen in het noorden, dus ik voelde mij heel welkom.
De dag verliep prima, totdat ik mij aanbood om de demo voor de groep te doen. De demo persoon komt met een persoonlijk probleem en de trainster past op zo’n moment verschillende provocatieve factoren toe. Het was mij in mijn vorige demo momenten niet opgevallen, maar na het gesprek besefte ik mij dat ik niks voel. ’s Avonds analyseerde ik de vorige demo momenten (van de afgelopen maanden) en kwam ik erachter dat ik toen ook niks voelde.
Ik ben een open boek en ik vind het geen probleem om over heel persoonlijke onderwerpen te praten. Maar blijkbaar zet ik onbewust en onbedoeld zodra mijn lichaam of brein het nodig vindt, mijn militaire skill in. Ik ben militair geweest en daar was het (of vond ik het) ontzettend handig en functioneel om op veel momenten niet zoveel te voelen. (On)bewust emoties uitschakelen en gewoon doen. En blijkbaar doet mijn lijf dat nog steeds op bepaalde momenten.
Ik kan heel veel in mijn lijf voelen als ik over mooie of verdrietige onderwerpen praat of nadenk, maar ik kan het dus ook onbewust afsluiten. Hierdoor kan ik niet meer de juiste woorden geven aan het daadwerkelijke gevoel wat er echt wel zit en show ik weinig emoties.
’s Avonds kwamen de emoties wel, want het is voor mij een pijnlijk onderwerp. En er was ook het besef moment, ik had helemaal niet door dat dit mechanisme nog zo duidelijk aanwezig is.
De volgende dag hebben we er met de groep een mooi gesprek over gehad. Ik uitte mijn teleurstelling in mezelf dat ik mijn gevoel afsluit en daardoor niet show en vertel wat er wel zit. Ik voel mij veilig bij beide groepen, dus daar ligt het niet aan.
Mijn lijf heeft hier sterk op gereageerd. Ik heb al sinds afgelopen vrijdag een vreemde kramp in mijn bovenbenen.
Ik vind het coping mechanisme om met een grapje te reageren nog steeds niet verkeerd, maar zoals mijn zusje zegt: er mag ook ruimte voor het verdriet zijn.
Naast diepgaande gesprekken en onderwerpen wordt er bij de ZoetZuur Kumpany ook extreem veel gelachen, hoor! Het is by far een van de beste en leukste opleidingen (zij noemen het een afleiding) die ik heb gedaan. Dikke aanrader!
Esther de Boer.
