Tijdens Noorderzon klom ik met een zoontje van een vriendin in de rode klimtoren omhoog. Bovenin zaten twee meisjes. Het ene meisje riep naar mij: “Ik ben vier!” Het andere meisje zei: “Ik ben zes.” Ik zei dat ik vijfendertig ben. Waarop het meisje van vier zei: “Mijn moeder is ook vijfendertig en mijn vader is dood.”
Ik sta niet vaak met de mond vol tanden, maar deze had ik even niet aan zien komen. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en mompelde maar wat.
Kinderen zeggen zonder blad voor de mond wat ze voelen en denken. Afgelopen zaterdag was ik op Hullabaloo. Ik was er met een vriendin en een groep volwassenen met kinderen. Na een half uur gaf één van de kinderen aan dat hij het echt niet fijn vond om er te zijn. Ik heb ze daarna niet meer weer gezien, dus volgens mij zijn ze direct naar huis gegaan. Na een paar uurtjes gaf één van de zoons van mijn vriendin ook aan dat hij naar huis wilde. Hij werd opgehaald door zijn vader.
Het is te druk, te veel onbekenden, te veel lawaai, het overprikkeld, de muzikanten niet goed kunnen zien en andere redenen, deze kinderen luisteren goed naar hun gevoel en hebben het geuit.
Bij Bløf stond ik helemaal vooraan. Ik was blij met mijn oordopjes. Het geluid stond absurd hard. Ik vond de bas ontzettend irritant, die dreunde door alles heen. Ik vind de muziek en de zang prachtig en ik vind de heren heel sympathiek, maar na een half uur was ik helemaal flauw van het gedreun waardoor ik totaal niet kon genieten. Ik liep een heel stuk naar achteren, maar ook daar bleef de bas overheersen.
De muziek in de grote tent vond ik te veel galmen. Meermaals ben ik heen en weer gelopen tussen de twee podia om hele goede artiesten te bekijken. En daar lag het echt niet aan! De organisatie van het festival was helemaal prima en de artiesten hadden er superveel zin in en speelden op hun best. Maar de drukte, het gedreun en gegalm maakten dat ik er niet van kon genieten.
Eén van mijn grootste irritatiepunten on earth is als iemand naast of achter je staat en de hele tijd tegen je aan komt. En zo stond er een vrouw achter mij die zes keer per minuut zichzelf omdraaide om te kijken of haar bekende eraan kwam. Elke keer raakte ze mij met haar arm aan of met haar tas. Ik heb niks gezegd, omdat ik het gevoel had dat ik het té geïrriteerd tegen haar zou zeggen. Ondertussen had ik het gevoel dat ik implodeerde. Een kind had gewoon gezegd: “Hey, je komt steeds tegen mij aan als je jezelf omdraait.”
Volgens mij is het hoog tijd om weer te voelen en te zeggen wat we deden toen we kind waren. Het is prima om tegen iemand te zeggen dat je datgene wat die persoon doet niet fijn vindt. En het is helemaal oké om naar huis te gaan als je je ergens niet prettig en niet op je gemak voelt.
Esther de Boer.
