Noorderzon! Theater, gezelligheid en food. Persoonlijk zijn dit mijn tien favoriete dagen van het jaar. Ik houd van de (container)voorstellingen in het Noorderplantsoen en de gemoedelijke sfeer.
Elke editie ga ik naar zoveel mogelijk container voorstellingen en vrijwel elk jaar pak ik ook een groter theater spektakel mee. Dit jaar zag ik ‘Good Sex’ van Dead Centre op het programma staan. Nou houd ik niet zo van ‘dead’, maar wel van ‘sex’, dus liet ik mij verleiden tot het kopen van een entreekaartje.
Logischerwijs krijg je na het lezen van de informatie over een theaterstuk een bepaald beeld en verwachtingen. We gingen met z’n vieren naar het Grand Theatre. De twee andere dames uit mijn gezelschap hadden het idee dat het heel interactief ging worden. Zij wilden vooral het podium niet op en bedachten onderweg hoe ze ervoor zouden zorgen dat ik aangewezen zou worden. Ik had na het lezen van de informatie het idee dat het over #metoo zou gaan.
De eerste 15 minuten was ik lichtelijk verward. Het bleek anders te gaan dan ik had verwacht. Achteraf had ik de informatie té snel gelezen, want er stond: “Na #metoo kan het aanraken van iemand anders gevaarlijk aanvoelen. Vooral live op een podium.” #metoo, was blijven hangen, maar daar ging het helemaal niet over. Door de eerste zin in de informatietekst: “Hoe heb je seks op een podium?” had ik mij ook van alles in mijn hoofd gehaald. De tweede zin: “Hoe doe je alsof?” had ik blijkbaar over het hoofd gezien.
Bij binnenkomst in de theaterzaal staat er achteraan in het midden van het podium een glazen hok. Twee vrouwen en een man zitten in het hok. Onhoorbaar kletsen zij, terwijl de zaal volstroomt. Voor het hok hebben ze op de vloer verschillende gekleurde lijnen aangebracht. De zaal is vol en één van de dames komt uit het glazen hok naar de voorkant van het podium. In prachtig Engels vertelt ze heel ontspannen en met hier en daar een grapje hoe de avond eruit gaat zien. Ze vertelt dat zij regisseuse is en acteurs onder andere helpt bij seksscènes en het ongemak daarbij.
Barry en Alexandra, die in het glazen hok zitten, hebben de tekst van het theaterstuk voor zich liggen. Marcel Hensema (bekend van Hollands Hoop, Baantjer, Flikken Maastricht, etc.) en Marleen Scholten (bekend van M’n dochter en ik, Maybe Sweden, etc.) komen het podium op. Zij gaan geïmproviseerd het stuk spelen en krijgen de tekst via een oortje te horen van Barry en Alexandra. Ook krijgen zij te horen waar ze heen moeten lopen, wat ze moeten pakken, etc. Deze vorm van theater maken lijkt mij een grote uitdaging.
De gekleurde lijnen staan niet voor niets op de vloer. Terwijl zij het stuk spelen worden er door roadies meubelstukken op het podium gezet. Het is keurig op elkaar afgestemd, want zodra het keukenblok is neergezet, speelt de volgende scène zich af in de keuken.
De regisseuse is aanwezig op het podium om zo nu en dan in te breken, om te helpen bij de scènes en ze heeft ook een rol. Ze beweegt en praat zo comfortabel op het podium, heerlijk om te zien. Ping! Boven het podium wordt een tekst zichtbaar. Het is zover, de eerste zoenscène! Marcel en Marleen mogen eerst even naar het keukenblok om hun mond te spoelen met mondwater. De regisseur vertelt precies hoe ze naar elkaar toe mogen lopen en hoe lang ze elkaar mogen zoenen. Helaas zonder tong, maar dat mag de pret niet drukken. Al snel volgt er een vinger scène terwijl zij op het keukenblad zit. Met één arm onder haar jurk wordt er wat mij betreft wat te ruige bewegingen gemaakt, maar ik begrijp dat overdrijven een ding is bij theater.
Heel wat scènes verder mag ook Marcel de broek laten zakken. Zij zit op de bank die net is neergezet en hij staat voor haar. Terwijl we onsmakelijke geluiden horen, vertelt de regisseuse dat Marcel een driedubbele onderbroek aan heeft en dus niet echt naakt voor haar staat.
Alexandra en Barry hebben in het glazen hok precies dezelfde kleren aan als Marleen en Marcel. Opeens nemen zij het stuk over op het podium. De regisseuse gaat met een bak popcorn tussen Marcel en Marleen op de bank zitten en zij eten samen popcorn terwijl ze naar Alexandra en Barry kijken. Het is geestig om te zien. Barry en Alexandra starten een seksscène waarbij zij zoenend zijn T-shirt uittrekt. Ook zijn broek gaat bijna uit en de mooiste mannelijke billen ooit komen tevoorschijn. Helaas kapt de regisseuse de scène af.
Het stuk eindigt met een paar hele mooie scènes. Als ik het nu moet samenvatten ging het theaterstuk over hoe lastig en ongemakkelijk het is voor regisseurs en acteurs om een seksscène te spelen in het theater, maar ook het ongemak tussen twee mensen die vroeger een stel waren en elkaar na jaren weer spreken. Het was grappig en serieus tegelijk.
Het meest knappe was het spel van Marcel en Marleen. Zij wisten niet wat er ging gebeuren en bleven voortdurend in hun rol zonder in lachen uit te barsten. Bij theater hoort verwarring, humor, gevoel en stof tot nadenken. Dat is Dead Centre zeker gelukt!
Deze week maar eens een kijkje nemen bij het theater trio ‘De meiden van toen’ in één van de containers.
Esther de Boer.
