Vorige week donderdag en vrijdag mocht ik weer naar mijn opleidingsdagen. Provocatief leiderschap, wat een feest! 100% kans op lachen en 100% kans op nieuwe inzichten over jezelf.
Deze twee dagen stonden in het teken van theatersport. Je mag hierbij vertrouwen op je improvisatievermogen en dat past heel goed bij het provocatieve gedachtegoed.
We begonnen met een aantal leuke oefeningen. De basisregels werden nog niet uitgelegd. Om en om mochten we iets in de kring voordoen en vervolgens zei je je naam. Daarna deed iedereen jou na. De ene deed een dansje, de ander een stoere blik en ik… Ik deed een push-up met klap. Dat was een goede reden om één van de basisregels uitgelegd te krijgen. “Esther, dit kunnen wij niet. En één van de basisregels is: laat de ander schitteren!” Auwts, oké, staat genoteerd.
De andere drie basisregels waren: Zeg ja en accepteer, bij twijfel gewoon doen en bedenk niets van tevoren, maar vertrouw dat er wat komt.
We deden leuke spelletjes: klapschieten, de koning en de dienaar en iets brengen of halen bij een onbekende. De laatstgenoemde oefening zal ik uitleggen.
Je loopt naar een andere persoon en doet alsof je op de bel drukt. De persoon doet open en zegt: “Hallo…” (noemt een beroep of familielid), op dat moment moet je improviseren. Zodra je hoort wie je bent zeg je wat je komt brengen of halen. De moeilijkheidsgraad kan nog hoger, want je kan ook de opdracht krijgen om met een bepaalde emotie (boos, angstig, verliefd, etc.) de boodschap te brengen.
Bij provocatief coachen mag je er op vertrouwen dat er altijd wat komt, er komt veel improvisatie en vooral veel lef bij kijken. En dat is heel goed te trainen met theatersport.
Zoals ik je eerder heb uitgelegd gaat het bij provocatief om uitvergroten, overdrijven, je mag je mening verkondigen en je mag ook gerust hardop uitspreken wat typerend is voor een bepaalde groep mensen.
Een erg leuke oefening die hierbij hoort is: ‘Battle of the sexes’. De mannen hadden vijf minuten de tijd om alles over vrouwen op te schrijven en wij over de mannen. Vervolgens gingen we tegenover elkaar staan en zei de eerste man iets over vrouwen en de vrouw tegenover hem iets over mannen. En zo gingen we het rijtje af. Dat ging als volgt:
Man 1: Vrouwen willen altijd voor én na de seks praten.
Vrouw 1: Mannen zijn eigenwijs.
Man 2: Vrouwen kunnen niet achteruit inparkeren.
Vrouw 2: Mannen willen altijd winnen.
Man 3: Vrouwen willen altijd shoppen.
Vrouw 3: Mannen willen altijd bevestiging en complimenten.
Man 4: Vrouwen komen altijd terug op dingen die zeven jaar geleden genoemd zijn in een discussie.
Vrouw 4: Mannen willen overal sausjes over.
Etc.
Na vele rondes tegen elkaar ‘zeuren’ was het spel afgelopen en riepen de mannen uiteraard: “Wij hebben gewonnen!”
Ik moet toch eerlijk bekennen dat ik mij niet in alle typische vrouwelijke dingen herkende. Tja, one of the guys.
Tijdens de opleidingsdagen kreeg ik een aantal keer te horen dat ik al heel provocatief leef. Ik zeg, vraag en doe wat er in mij opkomt. Ik heb lef en spreek vrijwel alles uit. Het bijzondere is dat ik het in de coaching gesprekken die we oefenen lastig vindt om provocatief toe te passen. Ik vind mezelf tijdens het oefenen als coach nog veel te braaf. Ik vergroot nog niet genoeg uit, overdrijf nog veel te weinig, stel nog te veel open vragen, geef te weinig mijn mening en het is nog niet absurd genoeg. Het traditionele coachen gaat mij prima af. Nog even oefenen met afleren, zodat ik mezelf ook provocatief coach mag noemen.
Esther de Boer.
