Of het ons ook is opgevallen dat er veel vragen zijn rond de reclame van de kansspelen zoals lotto en casino’s.
Door Juffrouw Raadgever
Meteen zie ik de flitsende ballen en kaarten in mijn hoofd. “Als je bedenkt dat bij ons thuis vroeger geen kaart in huis kwam. Gokken was verboden. En dat was volgens mij in elk gezin zo,” hoor ik tegenover me zeggen. Zo! Een onderwerp is gelanceerd. Daar zitten we dan gezellig bij elkaar en nu komt ineens de aap uit de mouw. Het blijkt dat toch wel iedereen een verhaal heeft over een vorm van gokken of een kansspel. Hadden we nog zo gedacht dat iedereen zich keurig aan de voorgeschreven regels gehouden had tijdens de opvoeding. Nee dus. En wat denk je? Niemand schaamt zich ervoor om er gewoon over te vertellen. Ja en waarom ook niet?
Pesten is eigenlijk het spel waar je al jong mee aan de slag ging. Ten eerste leerde je de kleuren en de vier verschillende kaart soorten. En nog tellen ook. En de popkaarten. Boer, vrouw en heer en aas met de verschillende waardes. Met twee kaartspellen tegelijk spelen leverde toch wel even een spannende speeltijd op. Als je in de verkeerde hoek zat kon het gebeuren dat jij met je handen vol kaarten zat terwijl de rest nog maar een paar over had. Bij nummer twee moest de volgende speler twee kaarten extra pakken. Bij de joker wel vijf. Zo jammer als je bijna door de kaarten heen was. En valsspelen, dat deden ze echt nooit. Nee echt niet. Natuurlijk niet. Algemeen gelach volgt.
De eerste keer
En nu geen kaarten in huis? Wel Skip-Bo. En eigenlijk is het spel Skip-Bo een andere versie van het kaartspel maar dan zonder Pop-Kaarten. Ook met Skip-Bo kun je elkaar behoorlijk dwars zitten. Legaal, zullen we maar zeggen. Niet iedereen is het daarover eens, maar toch. “Maar nog even over die reclame, jongens,” oppert iemand, “die zouden nu verboden moeten zijn? Het zou mensen uitnodigen tot onverantwoordelijk gokken. Het lijkt erop dat de winst altijd voor iedereen klaarligt. En ik weet wel beter. Het is alweer wat jaartjes geleden dat wij een langweekend uit waren.”
Hij kijkt zijn maatje vragend aan. Vindt die het goed dat hij het vertelt? Daarvoor krijgt hij met een glimlach toestemming. “Tja,” gaat hij lachend verder, “even toestemming hoor. Wij waren dus aan de kust en ’s avonds laat nog even aan de wandel. In het hotel hadden we een kaart gekregen om eens een keer een Casino te bezoeken. De eerste plastic fiches kreeg je gratis. Beide waren we nog nooit binnen geweest en zo zonder de kinderen konden we niemand schaden, dachten we. Om ons heen kijkend liepen we door de draaideur en werden we direct opgevangen door een gastvrouw in een keurig mantelpakje. Onze jassen werden min of meer van onze schouders gelicht en uitnodigend werd ons de weg gewezen naar de speelhallen. Hm.. misschien straalde het wel van ons af dat we provinciaaltjes waren. We waren dit niet gewend. Laten we een lang verhaal kort maken. We hebben overal rondgekeken en een gokkast in werking gezet met mijn plastic schijfjes. Echt op ons gemak voelden we ons niet en besloten al snel weer naar buiten te gaan.”
Nooit meer!
En toen gebeurde het. “Bij een roulettetafel blijven we nog even staan. Mijn maatje staat nog steeds met haar plastic fiches in de hand en zegt ik leg hem op nummer vijfentwintig. Ik raad het haar af want volgens mij is de inzet tijd al gesloten. ‘Nee hoor,’ zegt ze beslist en loopt weer naar de tafel. Aan haar mouw trek ik haar terug en hoor op dat moment dat de tafel gesloten wordt. ‘Zie je wel. Het kon nog wél.’ Slingert ze boos naar mijn. En dan komt het ergste. We blijven nog even staan en je raad het al. Het balletje rolt keurig in nummer vijfentwintig. Een bedrag, van toen tienduizendgulden gaat aan onze neus voorbij. Buiten sta ik met een woedend maatje. Zij belooft me nooit of te nimmer nog weer één voet in een Casino te zetten. Je krijgt er alleen maar ruzie. Punt.”
We zitten allemaal vol verwachting naar zijn maatje te kijken. Heeft ze het volgehouden tot nu toe? Zij knikt: “Ja zeker, al meer dan dertig jaar en dat was niet moeilijk hoor. Gewoon niet in de buurt komen.” Raadt ze ons allemaal aan. Dan komen de stemmen los. En ja hier en daar wordt wel eens een gokje gewaagd. Dan hoor ik een van het echtpaar zachtjes zeggen; “Zullen we het nog één keertje over doen?” Ze zien dat ik het hoor en lachen me toe. Hun geheim. Succes mensen, maar weet waar je mee bezig bent.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
