Het is de eerste dag van Remco in de SO+ klas. Hij staat in de gang, achter de deur bij de kapstok. Maar hij komt niet binnen. De andere kinderen zijn al in de klas en doen hun ding, zoals we dat elke dagopening doen. Reguleren na een intense taxirit of een onrustige ochtend thuis.
Ondanks deze zeer laagdrempelige setting, is die drempel voor Remco nog veel te hoog. Angst die zich uit in weerstand. Hij heeft een tijdje thuisgezeten, net als m’n andere leerlingen. Het uit zich telkens anders.
Vóór schooltijd sprak ik hem nog op het plein. Vrolijk, opgewekt en zelfs enkele woorden gewisseld. Maar eenmaal binnen, zwijgzaam en een naar de grond gerichte ‘nee’ zeggend op alles.
“Vind je het fijn om weer op school te zijn?”
“Nee.”
“Wil je binnenkomen?”
“Nee.”
“Hang je jas maar alvast op.”
“Nee.”
“Kun je wat anders zeggen dan ‘nee’?”
“Nee.”
“Kun je alleen maar ‘nee’ zeggen?”
Een klein glimlachje. Gelukkig, gevoel voor humor. Toch maar even verder op z’n gevoel ingaan.
“School moet voor jou niet zo’n fijne plek zijn geloof ik hè, vooral binnenin school. Je hebt zeker een hoop nare dingen meegemaakt. Veel opgehaald moeten worden zeker, vaak eruit gestuurd, of zelfs geschorst?”
“Ik ben wel eens twee maanden geschorst geweest!” zegt hij opeens.
“Kerel, dat is echt heel erg lang!” zeg ik.
“En weet je, je mag zo lang op de gang blijven staan als jij wilt. Maakt mij niet uit hoor, al heb ik je graag in de klas. Ik laat m’n deur open. Wacht, ik pak een krukje, kun je ook zitten als je wilt.”
“Nee.”
Ik loop de klas in, pak een wiebelkruk en zet die bij hem neer. Ik zie iets van papier gevouwen in zijn hand en vraag wat het is.
“Heb ik gevouwen, is een pistool. Dubbelloops.”
“Dubbelloops? Dat ken ik alleen van m’n hond. Maar knap gevouwen zeg!” en ik loop weer naar binnen. De andere leerlingen zijn al met hun activiteiten bezig.
Inmiddels is er al haast een half uur verstreken en ik zie de bak met plaksel van gisteren staan, van de papier maché.
Ik pak een ballon en loop naar Remco.
“Remco, we zijn lampions aan het maken met papier maché. Hier is een ballon, blaas maar op. Of kan je dat niet.”
“Jawel hoor, maar ik kan geen knoopje maken.”
“Oh dat kan ik wel voor je doen. Blaas jij maar.”
En hij blaast. Het lukt niet helemaal, dus ik maak een begin en hij gaat verder, ik leg een knoopje en zeg: “Kom, ik heb alles al klaarliggen.”
En hij loopt mee, de klas in!!
Zijn spanning zit nu in de ballon.
Ik instrueer hem om alvast flink wat plaksel op de ballon te smeren ‘kan je met water zó weer van je handen wassen’ en knip paar oude kranten in stukjes. Hij geniet, zwijgend, tot aan de pauze.
Het vraagt een lange adem, die niet in één ballon past, maar ik geloof dat ieder kind een plekje verdient en dat ook kan innemen. Dankzij dat geloof kan ik dit werk doen.
Door Bart Heeling. Foto: Pixabay.
Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/ of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column ‘Gewoon Speciaal’ en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel ‘Gewoon Speciaal’.
