Gewoon Speciaal: Pa-radijs

Sinds kort zit er een hoogbegaafde jongen in m'n klas. Laten we hem hier even Steven noemen.

Misschien zijn er wel meer kinderen uit m'n klas hoogbegaafd hoor, maar bij hem is het daadwerkelijk vastgesteld.

Steven heeft al op een aantal scholen gezeten en kwam op een gegeven moment thuis te zitten. Ik vraag me daadwerkelijk af wat nou oorzaak is en wat gevolg. Er is onbegrip, er is frustratie, er is gedrag. Feit is: Hij is nog steeds een kind. En zijn wens is om gewoon weer naar school te kunnen gaan.

We voeren interessante gesprekken. Over z'n moestuintje, over een soort brood game en over het fenomeen 'vrienden'.

Vandaag wil ik met hem verkennen wat voor werkboeken geschikt zouden kunnen zijn en neem hem mee naar het magazijn.

"Ik ben erg goed in rekenen," zegt hij.

Ik pak een rekenboek, sla een bladzijde open en laat wat opdrachten zien. Meteen vertrekt z'n gezicht en draait hij zich letterlijk om.

"Ik werk liever digitaal," zegt hij, "en ik háát toetsen." Het lijkt uit z'n tenen te komen.

"Hoezo?" vraag ik.

"Op m'n vorige school moest ik constant toetsen maken."

Helder.

Ik laat nog even een spellingwerkboek zien, maar het is me eigenlijk al duidelijk. Er zit spanning op dit soort werk. Extern aangebracht.

We gaan de klas weer in en pakken het Chromebook erbij. Genoeg kansen om spelling te ontwikkelen en hij zoekt op hoe snel radijs zich ontwikkelt.

"Zet je pa ervoor en je hebt het paradijs," zeg ik. Hij denkt even na en snapt hem.

"Ik kijk films het liefst in het Engels," zegt hij, "want ze kunnen de originele grapjes niet goed vertalen in het Nederlands."

En meer van dit soort opmerkingen.

Ik ga weer een hoop opsteken de komende tijd.

Tijdens gym probeert meester Jordy Eggengoor hem fysiek wat uit te dagen. Hij geniet.

Aan het eind van de dag zegt Steven zich hier thuis te voelen, wil vrienden met me zijn en noemt mij een schoolvader.

Een nieuwe titel die ik vereerd met me meedraag.

Het kind zélf zien werkt het best, pas daarna komt de rest.