Allison kwam na de zomervakantie niet op school.
Ken je haar nog? Zij begon in m’n SO+ klas, ruim een jaar geleden. Het was heftig, destructief, maar we hielden vol. Ze is nooit afgewezen of eerder opgehaald. Met de zekerheid dat ik niet boos werd en dat ze alle vertrouwen kreeg en veel eigen regie, kon ze uiteindelijk reguleren en de overstap maken naar één van onze SO klassen. Een groot succes.
En dát nadat ze op meerdere scholen had gezeten en op meerdere plekken had moeten wonen.
Maar in de zomervakantie is zij uit het gezinshuis weggegaan waar ze woonde en ondergebracht op een ander adres. Het ging niet meer. Vanuit de crisisopvang kwam ze bij een ander gezinshuis terecht, daar ging het mis en opnieuw bij een crisisopvang. Op haar eigen initiatief zit ze nu in een woongroep. Ik kan me voorstellen dat het fenomeen ‘gezin’ voor haar nu synoniem is voor onveiligheid, onzekerheid en onrust. Haar bezittingen passen in een kofferbak.
Toen we het hoorden, hebben we meteen gezegd: “Waar ze ook naar toe gaat, ze moet hoe dan ook terug op onze school. Dat is de enige basis die ze nu heeft.”
En daar hebben we ons met z’n allen hard voor gemaakt. Sinds vorige week is Allison weer bij ons op school.
Ze heeft al eens het brandalarm ingedrukt. De hele school moest ontruimd worden. Dat alarm staat voor mij symbool voor het alarm in haar leven.
De onrust en het trauma zit in haar gezicht, in haar lijf, in haar wezen.
Ze is terug in m’n SO+ klas, terug naar de basis.
Daar kan ze ontspannen, daar kan ze zichzelf zijn, daar is ze thuis. Het enige thuis misschien dat ze momenteel heeft.
Het is niet zo dat er iets mis is in het onderwijs, het gezinshuis of in de jeugdzorg. Het is veel groter. Er is iets verschrikkelijk mis in ons hele systeem. Het systeem van tegemoetkomingen, van subsidies, van vergunningen. Ons systeem van pleisters plakken en overal mee wegkomen.
We hebben geen gereedschapskist of een koffertje nodig, en ook geen rugzakje.
We kunnen het namelijk vaak heel goed zelf. Autonomie, weet je wel.
In het groot worden de misstappen gemaakt.
In het klein zie je de afschuwelijke gevolgen.
Weet iemand waar de landelijke alarmknop zit? Ik zou er wel eens op willen drukken, een grote ontruiming zien en vervolgens opnieuw beginnen.
Door Bart Heeling. Foto: Pixabay.
Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/ of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column ‘Gewoon Speciaal’ en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel ‘Gewoon Speciaal’.
