Op 25 maart om 9.30 uur zat ik er klaar voor. Om 10 uur ging de kaartverkoop van ‘De Reünie’ van start. De tickets gingen als warme broodjes over de toonbank. Na een zenuwslopende wachtsessie lukte het ons om kaartjes voor de vrijdag te bemachtigen. Zij verkochten zes keer de hele ‘Dome’ vol en zo werd hun pensioen veiliggesteld.
Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover: samen met mijn zusje en zwager naar ‘De Reünie’.
Parkeren onder het stadion, ons hotelletje op 500 meter en dineren op kruipafstand. Het restaurant zit stampvol met fans, want onder het genot van het evenementenmenu draaien ze de hele avond ‘onze’ muziek.
Voor het eerst van mijn leven stap ik de Ziggo Dome binnen. Nog even naar de wc voordat het begint. Zodra ik de wc uitstap zie ik een bekende. Ik wil in mijn enthousiasme naar haar toelopen om ‘hoi’ te zeggen. In een splitsecond bedenk ik me dat ze mij waarschijnlijk niet kent. Ik dacht een bekende te zien, maar ze is een BN’er: Bianca Krijgsman van het cabaretduo: Plien en Bianca en bekend van haar hilarische rol in De Luizenmoeder. Ik had natuurlijk gewoon gedag kunnen zeggen, maar ze was alweer voorbij gelopen.
Een half uur voor aanvang nemen we plaats op de 1e ring zilver, sectie 105. Ik krijg een popcorn-gevoel, terwijl ik geen fan ben van popcorn. We kijken hoe de zaal volstroomt. Ik voel me opgelaten en een beetje gespannen. Blij gespannen voor wat er komen gaat. En als ik naar beneden kijk, voel ik lichtelijke hoogtevrees. Voor ons nemen twee heren plaats, beide met twee biertjes in de hand. Naast ons nemen een man en twee vrouwen plaats. Twee van de drie staan na een paar minuten weer op om drinken te halen, de hele rij aan de rechterkant van mij moet gaan staan om ze erlangs te laten.
Een paar minuten na half negen begint het. Er wordt een filmpje gestart waarbij twee hele oude mannen in beeld komen, alvast een vooruitblik over een jaar of dertig. Na het grappige filmpje zet de fantastische band de bekende muziek in en het beeldscherm schuift weg. De avond start voor mij met tranen in mijn ogen en een warm nostalgisch gevoel. Mijn ouders kochten in 1997 de eerste cd van dit duo, die we met z’n vijven helemaal grijs gedraaid hebben.
Acda en de Munnik spelen samen met hun band de ene na de andere hit. Driekwart zing ik uit volle borst mee. Ze spelen negen liedjes van de veertien van mijn favoriete cd! Mijn zusje en ik hebben lol om een vrouw met staplaats die de hele avond helemaal losgaat. Ik had ook liever gestaan en meegedeind op de muziek. Ook lachen we even om de Boomer naast ons. De man probeert meermaals met zijn mobiele telefoon een filmpje te maken, terwijl zijn flitser aanstaat.
Heerlijk! En het voelt verbonden om met 17.000 man mooie liedjes mee te zingen. Het geluid in de Ziggo Dome is fantastisch! De bas dreunt niet en alles is goed op elkaar afgestemd. Alles is fantastisch! Op één dingetje na. Thomas en Paul hebben mooie samenwerkingen gehad, dus een aantal toffe gastartiesten volgen elkaar op. Ik was even vergeten dat ze van 1999 tot 2003 een samenwerkingsverband hadden met een andere band. Ik vind de stem van die man zo verschrikkelijk! Gelukkig, mag hij na twee nummers het podium verlaten. En daarna is het weer fantastisch!
Kleine liedjes zoals: ‘Lopen tot de zon komt’ en ‘mooi liedje’ wisselen zich af met de-niet-stil-kunnen- blijven-zitten-nummer zoals: ‘Het regent zonnestralen’ en ‘Ren Lenny ren’. Weinig poespas, ze vertellen hele korte anekdotes tussendoor, het is vooral met z’n allen lekker zingen!
Blijkbaar hebben ze hun pensioen nog niet veiliggesteld, of ze vonden het net zo fijn en leuk als ik, want na de drie optredens komende december spelen ze volgend jaar in een andere stad in ons mooie kikkerlandje.
Esther de Boer.
