Het was een heerlijke zonnige dag en ze hadden besloten er met de hond opuit te trekken.
Door Juffrouw Raadgever
Vol enthousiasme vertelt ze me haar verhaal; Stevige schoenen en een lekkere jas zijn daarbij een moeten. Achter in de auto een fles water voor de hond. De extra lange lijnen liggen opgerold naast twee fluiten. Een teken dat er ‘gewerkt’ gaat worden. Eerdere ervaringen met honden heeft geleerd dat op alles voorbereid zijn wel zo goed is. Je weet maar nooit. De hond voelt gewoon dat er iets gaat gebeuren en doet niet anders dan voor hun voeten lopen. Super lastig, maar wel te verwachten. Een beetje hondenkenner ‘leest’ zijn hond. Hij herkent aan het gedrag wat er aan de hand is en vergis je niet de hond hetzelfde doet bij jou. Zo vertelt ze ons.
Er waren allerlei omstandigheden geweest waarbij de aandacht voor deze hond anders was geweest dan die naar hun vorige honden. Daardoor hadden ze nu een vreselijk verwend beest dat hier en daar, ondanks zijn bijna vier jaar, bijgestuurd moest worden. Het gehoorzamen op de fluit was nog steeds een dingetje. Soms gedroeg hij zich als een horende dove. Of dat bij een hond nu ook Oost-Indisch is, weet ik eigenlijk niet. Maar het bleek dus ook de hond zijn eigen schuld te zijn dat hij niet los mocht lopen. Het was al een paar keer gebeurd dat hij de kuierlatten nam en ze alles uit de kast moesten halen om hem weer op de plek te krijgen.
Het bos in
Maar deze dag zouden ze daar extra aandacht aan geven. Beginnen bij de basis; met een vooral slappe lijn het beest dwingen hen te volgen. Als dat goed ging, zou de test uitgebreid worden naar meer vrijheid. Omdat ze met zijn tweeën waren kon je hem dus van de een naar de ander sturen. Eerst een kort stukje en dan steeds een paar passen verder uit elkaar. Zonder lijn was het doel. Een heel belangrijke eis was wel dat het rustig zou zijn in het bos. Geen afleiding nog. Nou vergeet het maar. Wat denk je zelf? Een zonnige weekenddag. Iedereen kwam op het idee om te gaan wandelen, ja in het bos.
Zo stom om dan het plan te hebben een hond te trainen. Gelukkig kwamen zij best vaak in dat stuk van het bos. Haar man was ervan overtuigd dat het hun achtertuin was. En gelijk heeft hij. Zo weten ze ook dat op de paden dicht bij het hoofdpad de meeste wandelaars zijn. Dus een kwestie van wat dieper het bos in. Daar zijn genoeg open plekken om even aan de slag te gaan. Al gauw was er een plek gevonden. Een plek waar ze ook het wild zo min mogelijk zouden storen.
Training
“Toch moet je de laatste tijd extra alert zijn,” zegt ze met een serieuze blik. Er zijn twee beesten die je niet wil tegenkomen met een losse hond bij je. Dat zijn een wildzwijn met jongen of een wolf. Het brede pad waar ze waren was rustig en na een paar keer snapt de hond wat de bedoeling is. Keurig blijft hij bij de baas zitten en ziet hoe de andere afstand neemt en zich omdraait om hem met een fluit toon naar zich toe te roepen. Hij reageert direct en spurt naar de andere kant. Na de beloning mag hij weer terug naar de andere kant.
De afstand is inmiddels wel een respectabele spurt geworden. Het beest doet keurig wat van hem gevraagd wordt. Ze besluiten nog een keer zonder lijn de proef te doen. In de verte zien ze een groepje mensen komen. Nog net ver genoeg om de laatste opdracht te geven. De hond heeft ze niet in de gaten, dachten zij. Aandacht van de hond, het fluitsignaal en weg is hij rechtstreeks richting het groepje mensen.
De verkeerde kant op
Nou, dat was dus de misrekening. Het groepje was aan het wandelen met Alpaca’s. Een stuk of tien en hun hondenbeest had ze dus allang geroken. De wandelaars hadden de handen vol om de Alpaca’s rustig te houden en om te zorgen dat ze er niet vandoor gingen. Feest voor de hond. Hij springt en ruikt, maar tot hun verbazing blaft hij niet. Dan kijkt hij naar ons. Wat moet hij hier nu mee. In het wilde weg fluiten heeft echt geen zin. Als hij weer kijkt, aandacht voor de baas, klinkt de fluit. Het is even spannend wat gaat hij doen. En dan ze zijn super trots, spurt hij naar waar het fluitsignaal vandaan komt. Hij gaat keurig bij de baas zitten en krijgt zijn beloning. Daarna laat hij zich weer gemakkelijk aanlijnen.
Ze zijn er nu wel van overtuigd dat hij in het vervolg wat meer vertrouwen moet krijgen. Als ze vaker trainen zal dat ook wel komen. Alhoewel, wie verwacht er nu een groep wandelende buitenheemse beesten in een oer-Nederlands bos? De organisator van de Alpaca wandelingen bleek niet van zijn stuk gebracht te zijn door de rond springende hond. Hij moest lachen om de dames die de beesten in bedwang moesten houden. Een paar van de beesten hadden een oogklep op. Op haar vraag waar dat nu voor nodig was kregen ze geen antwoord. Volgens haar sprak de man helemaal geen Nederlands, want van zijn geknik waren ze niet veel wijzer geworden.
Thuis, tijdens zijn slaap zagen ze de reactie van de hond, zijn poten renden en nu hoorden ze ook blafgeluiden. Het was voor hen allen een boeiende training.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
